Hoe om te gaan met oprechte interesse….

In het kader van relatiebeheer geef ik tijdens workshops en coachsessies regelmatig de opdracht om eens per week tijd vrij te maken om bij te praten met relaties. Dat kan door een kop koffie in te plannen, maar vaak volstaat een telefoongesprek ook. De opdracht luidt dan als volgt: ‘Bel de mensen die in je netwerk zitten en waar je een goede klik mee had, gewoon eens op‘.

Vaak word ik dan vertwijfeld aangekeken en ontstaat de volgende dialoog, in woorden van gelijke strekking:

Deelnemer: ‘en wat zeg ik dan vervolgens?’

Antwoord: ‘dan stel je de vraag; ‘hoe gaat het met je?’’

Deelnemer: ‘maar dat is toch heel raar, alleen vragen hoe het gaat? Degene die ik dan bel zal vast denken dat ik iets wil.’

Antwoord: ‘dat zou zeker kunnen. Heb je in het verleden wel eens gebeld zonder reden dan alleen oprecht geïnteresseerd te zijn, te willen weten hoe het met de ander gaat en waar hij nu mee bezig is?’

Deelnemer: ‘nee niet echt…. Ik vind het zelf ook raar om op te bellen zonder reden. Wat moet je dan tegen elkaar zeggen? Het voelt zo ongemakkelijk om open het gesprek in te gaan en niet te weten wat de ander denkt over de reden dat ik bel.’

Antwoord: ‘Dan is het in eerste instantie dus ook niet gek wanneer jouw gesprekspartner denkt dat je iets van hem wilt. Wanneer je het gevoel krijgt dat jouw gesprekspartner argwanend is of op zoek is naar de reden waarom je belt, zou je ook het gesprek kunnen beginnen met te vertellen hoe het zit; ‘ik heb je al zo`n tijd niet gesproken en ik bel eigenlijk nergens anders voor dan even te horen hoe met je gaat en waar je mee bezig bent tegenwoordig.’

Deelnemer: ‘kan je dat zo zeggen? Dat komt op mij over alsof je niets te doen hebt en daarom maar mensen belt.’

Antwoord: ‘natuurlijk kan je dat zo zeggen, je belt toch immers ook omdat je wilt weten hoe het met de ander gaat? En dat heeft verder niets te maken met tijd over hebben, want over het algemeen heeft niemand tijd ‘over’. Het gaat erom welke prioriteiten je stelt en hoe je jouw tijd wilt indelen.’

Deelnemer: ‘ja daar heb je wel gelijk in. En ik ga het ook proberen, al vind ik het wel spannend om te doen.’

Antwoord: ‘ik begrijp dat je het spannend vindt om te doen, maar je zal zien dat het al snel een gewoonte wordt. Jouw gesprekspartners moeten nu eerst nog wennen dat je belt zonder reden. Zodra je dat één of twee keer hebt gedaan kijken ze niet vreemd meer op van je telefoontje en zal je zien dat je veel diepgaandere gesprekken krijgt. Het vraagt alleen wel om nu uit je comfortzone te komen.’

Wat mij als persoon, maar ook als trainer altijd weer opvalt is dat wij mensen allemaal op zoek zijn naar verbinding, verdieping in onze contacten en echt gezien en gehoord willen worden. We weten vaak alleen niet meer hoe we daar toe komen, terwijl het antwoord zo dichtbij ons staat. Ik geef de deelnemers ook geen ongelijk met de vragen die ze stellen, er zijn (zeker zakelijk gezien) maar weinig mensen die de tijd nemen om werkelijk interesse te tonen in de ander. En toont iemand interesse, dan wordt dat vaak geïnterpreteerd als afleiding van de werkelijk achterliggende vraag (in veel gevallen wil je iets voor mij doen/ van mij afnemen) en in sommige gevallen gaat het de andere kant op, dan wordt het verward met flirten.

Oprechtheid is niet iets wat je kunt doen, het is enkel iets wat je kunt zijn.

Wees authentiek en trek regelmatig de stoute schoenen aan om de telefoon te pakken en te horen hoe het met jouw relaties gaat. Daarbij zal het zeker eens voorkomen dat mensen denken dat je iets van ze wilt, al dan niet zakelijk of privé, maar als je dicht bij jezelf blijft zullen beide kanten inzien dat je enkel oprecht geïnteresseerd bent. Niets meer niets minder….