Angst om te falen…. Een goede raadgever?

Ingevingen komen op de meest onverwachte momenten binnen. Zo stond ik laatst onder de douche toen ik ineens het hele plaatje voor mij zag. En het plaatje klopte. Niet alleen in mijn gedachten maar ook volgens mijn ‘onderbuik gevoel’. Wellicht dat het voor iedereen anders voelt maar wanneer mijn onderbuik gevoel zegt dat het klopt dan zie ik alleen maar mogelijkheden. Het is een gevoel van berusting, vastberadenheid, (zelf) vertrouwen en inspiratie.

Wanneer hoofd en hart in verbinding zijn zie je geen belemmeringen meer maar mogelijkheden. Althans, dat is zoals ik het ervaar. Zoals net beschreven kreeg ik onlangs een ingeving. En die ingeving werd steeds groter, er kwamen steeds meer elementen bij. Waar het begon als een klein rubber bootje groeide het binnen 5 minuten in mijn hoofd al uit tot een oceaan stomer. Op een gegeven moment werd het zo groot dat ik even moest slikken en bedacht ‘wauw, wordt dit niet een beetje to much?’.

En nu komt het interessante, want dit is de reden waarom ik dit blog ben gaan schrijven, wat doe je vervolgens wanneer je dat kleine stemmetje in je oor hoort fluisteren? Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat ik al vele ingevingen heb gelaten voor wat ze waren uit angst om te falen. Eén voordeel om het dan te laten liggen is dat je simpel weg niet kunt falen omdat je er nooit aan begonnen bent. Eigenlijk is dat doodzonde want de ideeën waar we met hoofd EN hart achter staan hebben over het algemeen de meeste kans van slagen. In die ideeën ligt immers een stuk bezieling, een stukje van ons zelf wat zorgt voor passie en drive.

Maar vanuit die angst om te falen, en die angst voelen we sterker wanneer we een stukje van onszelf bloot geven, kiezen we vaak liever voor de veilige weg. De weg die we rationeel hebben uitgestippeld, waarin we alle mogelijke beren op de weg in kaart hebben gebracht en waarin we de risico`s zo veel mogelijk hebben afgedekt. Het is een manier, maar wat ik zelf heb gemerkt bij die ideeën is dat er gevoelsmatig iets mist. Voor mij een stuk bezieling, het deel wat ik nodig heb om ergens helemaal in op te gaan en dat mij de creativiteit geeft om met alle uitdagingen onderweg om te gaan.

Waar ik eigenlijk met dit verhaal naar toe wil is een ieder die dit leest aan te moedigen om meer op dat onderbuik gevoel af te gaan. Onderzoek heeft aangetoond dat het grootste deel van de angsten die wij hebben nooit zullen uitkomen. Dus in plaats van onszelf te beperken en te denken in wat er allemaal mis zou kunnen gaan kunnen we ons veel beter richten op de ingevingen die we krijgen. Als het dan onverhoopt toch anders uitpakt dan gewenst kan je in ieder geval zeggen dat je het wel geprobeerd hebt.

Terugkomend op mijn ingeving. Ik ben er voor gegaan, niet voor het rubber bootje maar voor de oceaan stomer. Het plaatje klopt nog steeds en soms denk ik ook nog steeds ‘wauw!’. Maar het ‘wauw!’ beperkt mij niet, het stimuleert mij om door te gaan en mijn grenzen te blijven verleggen.

Ik hoop van harte dat de gene die dit leest ook de moed verzameld om zijn of haar onderbuik gevoel te volgen. Hoe spannend of hoe groot het ook mag lijken, weet dat angst een slechte raadgever is. Vertrouw in je eigen kunnen en vraag om hulp aan de mensen om je heen.

Een rubber bootje kan je nog alleen in beweging krijgen en besturen maar een oceaan stomer heeft toch echt meer dan jouw twee eigen handen nodig!